Başından belliydi olurumuzun olmadığı . Başından belliydi ikimizden birinin yarım kalacağı. İlk kim gitmeye cesaret ettiyse ardından bakan yarım kaldı. Bizi bitiren hangimiz peki? Sen mi gittin ben mi? Sakın orada burada anlaşarak ayrıldık diye bahsetme benden. Anlaşarak ayrılınmaz ki. Anlaşarak ayrılmak demek ya benim, ya senin, ya da ikimizin gurur yapıp bitirmeyelim diyememesi demek. Vazgeçmek demek. İki aşığın iki yabancı olması demek. Ne kadar komik değil mi? Yağmur yağıyor sen montunu çıkartıyorsun birlikte montunun altına sığınıyoruz çok değil bir kaç gün sonra ayrılıyoruz ve aylar sonra o montla yanımdan geçiyorsun. Hemde iki yabancıymışız gibi. Ağlanacak gururlu halimize gülmek bu olsa gerek. Mesela ben sana bir şey itiraf edeyim, yine gözlerimi kaçırdım senden o an çünkü hala seviyorum. Korktum, belki sen unutmuşsundur diye, gözlerime aşkla bakmazsın diye korktum. Sen yine merhaba derken kekeledin ilk tanıştığımız gün ki gibi. Sonra gülümsedik birbirimize, oradan anladım hala seviyormuşsun. Keşke zamanında seviyorum diyebilseydik ama beceremedik. Belkide bize zaman lazımdı, kim bilir. Halbuki ben değerini bilirdim senin, kaybetmeme gerek yoktu yani. Belkide her şeyin hayırlısı buymuş demekten, pes etmekten oldu bütün bunlar. Başından belliydi işte, senin hayallerin vardı. Okulu en iyi şekilde bitirip yurt dışına gitmek istiyordun. Özgürdün, cesaretliydin, ayaklarının üzerinde durabiliyordun. Ben ise bambaşkaydım. Babadan burslu bir şekilde okulumu zorla bitirmeye çalışıyordum. Bu yüzden hep kızardın bana. Çünkü hep hazırcıydım, herşey önüme gelsin isterdim. O zamanlar tek hayalim sendin. Ne bir kariyer, ne bir başarı. Senin beni sevmen işte, o yetiyordu bana. Hep mız mız bir bebek gibiydim. Ailemin dizinin dibinden ayrılmaya cesaretim yoktu. Zıt kutuplardık işte, beceremedik. Biliyor musun sen gittikten sonra çok yazdım, hepte seni yazdım. Meğer ben çok iyi yazabiliyormuşum. Bitişimizle keşfettim. Bir kaç roman yazdım, yüzlerce şiir yazdım, seninle ilgili her şeyi yazdım. Artık benimde hayallerim var. Senli bütün kitaplarımın okunmasını itiyorum. Kim bilir belki sayende ünlü bir yazar olurum. İnanamayacaksın hala alttan derslerim var. Bir şu tembelliğime birde şu yokluğuna çare bulamadım. Acaba sen nasılsın? Eminim çok değişmişsindir. Olsun sen yinede beni sev. Ben artık büyüdüm ayaklarımın üzerinde durabiliyorum. Tek eksiğim sensin. Sahi sen okumayı pek sevmezdin. Hala aynen devam mı? Belki benim yazdıklarımı okursun. Çünkü sen benim sevdiğim her şeyi severdin. Ben seni sevdim, seni yazdım. Sende belki o yüzden senli, bizli yazıları seversin. Kim bilir belki yine karşılaşırız sen yine kekeleyerek merhaba dersin. Sonra aynı anda birbirimize sarılıp seni çok özledim deriz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder