Kimseye bir şey öğretmeye gerek yoktu. Artık herkesin her şeyi bilip, kimsenin hiçbir şey yapmadığı bir devirde yaşıyorduk. Tükenmiştik tümüyle. Ve deli gibi tükenmişliğin çaresini arıyorduk. Oysa çareleri tükettiğimiz için bulamıyorduk. Tümüyle bir kısır döngü içindeydik. Çünkü anlamadan çözmeye çalışıyorduk. Aramadan bulmak istiyorduk.
İnsan, karmaşıklığıyla bir bütündü ve onunla delirmeden yaşamayı öğrenmek zorundaydı.
Kalbini kendi elleriyle dikmek ve onu şefkatle yeni savaşlara göndermek zorundaydı.
Yanmaya alışmalı ve kendi kendinin suyu olmalıydı.
Metanetli olduğunu kavramalı ve ayağa kalkmalıydı.
Ölüyorum deyince ölünmüyor, tıpkı bitti deyince bitmediği gibi. Sadece göğüs kafesin sıkışıyor, soluğun sana nefesi zehir ediyor. Ama sonra hepsi geçiyor.
İnsan bir yandan doğarken, bir yandan yiten bir varlıktı. Ve bunu bildiği halde delirmeden yaşamak zorundaydı.
Sahip olamayacağını, yalnızca ait olabileceğini kavramalıydı..
