Hayatımda hiç yoktun- anlaşılan o ki, bu gidişle hiç olmayacaktın da.
Ama hep kalbimdeydin.
Bunca zaman orada sakladım seni.
Ne yazık, olduğun yere birde dert ekledin.
Yokluğunda senden habersiz seni nasıl affedeceğimi düşündüğüm oldu. Dönmeyecektin ve bende affedemeyecektim. Yine de hayalini kurmaktan alıkoyamadım kendimi.
Ekmek keserken bileklerimi kesmeyi düşündüm, çamaşır asarken balkondan atlamayı.. Bunların hiç biri sana değmezdi. Ama unutturacağı kesindi.
Bazen bazı şeylerin acısı biz ölmeden dinmiyor. Bazen bazı insanlar güçlü olmadığını fark edip 'buraya kadarmış' diyor... Onlardan biri olmaktan korkuyorum.
Sanki çıkmaz sokaklarla dolu bir labirentteyim ve kaçtıkça üzerime geliyorsun. Tükenmişliğe düştüğüm vakit kahkahalara boğulup delirecekmişim gibi hissediyorum.
Kopar mı bir gün aklımın ipinin ucu?
Delirir miyim yok edişinin arkasından?
Bu sokaklar senin gökyüzüne benzemezler.
Çekingen bir hoyratlık içindedirler.
Ölümü bekler yalnızlığım.
Bir gün geleceğini bilsem, yokluğuna razıyım.
