Kendimden çıktım yola, kalbine doğru yol aldım. İlmek ilmek ördüğüm, sabırla işlediğim bu yolda beni bir hiçmişim gibi ortada bıraktın.
Git dediğinde lafını ikiletmeden gittim. Çok seviyordum, çok aşıktım. Sensiz nefes alamayacağımı biliyordum. Uğruna aştığım o çamurlu anılarını, yüreğinin çukurlarını, tenha sokaklarında çırpınışımı, uğruna verdiğim tüm savaşları bir kalemde silip attım. Nedenini bile sormadan öylece gittim. Çünkü seni ben yaratmıştım. Ve öyle hoyrat, öyle göklerde yaratmıştım ki, karşında dikilsem savurur atardın. Yuva olsam evi başıma yıkardın.
Sen benim hiç bitmeyecek olan çilemdin. Ben bunu bile bile öpüp başımın üzerine koydum seni. O denli sevdim sokağını, çukurunu, çamurunu, nefesinle beraber hayatıma soktuğun her şeyini.
Biz seninle kavuşamadan vedalaşmak zorunda kaldık. Ah şu imkansızlıklar.. Soldurdu tüm çiçeklerimi.
Sen mermi dolu bir tabancaydın ve ben ıskalamayacağını bile bile önüne atladım.
Hep aynı veda sözleri, hep aynı hicran. Sıyrıldın mı artık ruhumdan? Peki ya bana olanlar?
Zarar ziyan uğrunda ettiğim tüm tövbelerim. Beni sınamaktan hiç bir zaman vazgeçmedin. Tarttın ölçtün biçtin kendince hesaplar yaptın. Sevginin hesabı olmaz bunu hiç bir zaman anlamadın.
Senden pek bir şey istemedim. Sev istedim. Yaralarınla kabul ettim. Olmaz dedin. Ah, elde kaldı uğruna ettiğim tüm yeminlerim.
Ah diyerek söze başladığım her şarkı bende gönül yarasıdır. Sana binlerce ah ile başladım. Artık sen ne anlarsan onu dinle. Ama en çok kalbinden gelen sızıyı dinle. İşte o benim. İç çeke çeke sevdim seni . Ah o endamın, ah o zümrüt yeşili gözlerin..
İçimde büyüyen kör olasıca felaketimsin. Bir türlü kestirip atamadığım, hançeri batırdıkça battığım, kanattıkça kanadığım, eriyip kalıplaşmış bir cesetsin içimde. Kalbimi kaplayan, kederiyle geleceğimi kenetleyen bir ceset.
Ölü olduğunun farkındasın değil mi? Tıpkı sevgileri ziyan eden diğerleri gibi? Farkına vardığında kalbindeki şarkıları bana geri getirme. Ben artık senin için çalıp söylemeyeceğim.
