Bir saatten sonra kadehlerden özür dilemeye başladım. Nihayetinde hak etmeyen biri için kalkıyorlardı...
Bir şeyden vazgeçmem gerektiğinde onu öylece bırakmam. Önce olabildiğince mahvederim. Pişman olmaya yüzü kalmasın diye mi yoksa gözüm arkada kalamasın diye mi bilmiyorum.
Seni öyle güzel elime yüzüme bulaştırdım ki. Sevgini ellerimle ziyan ettim.
Hep bunu yapıyorum. Birinden vazgeçemeyince benden vazgeçsin diye elimden geleni ardıma koymuyorum. Geriye güzel olan hiç bir anı kalmasın diye olabildiğince talan ediyorum. Sonra enkazın üzerinde oturup yitirdiklerime ağlıyorum.
Elimde bir şişe ile aynanın karşısındayım. Bininci kez aldığım kararları yutuşumu kutluyoruz yine.
"Bu hayatta hakkını vere vere yaptığın tek şey hata üstüne hata. Sevgili kendim, artık beyhude yakarışlarından çok sıkıldım. Dibini görene kadar mahvedip, sonrasında sanki bile isteye o hataları yapmamışsın gibi kendine acıma. Lütfen artık kendine bunu yapma!
Ama yapacaksın değil mi? Kendini doğru olana ikna edecek, sonra seve seve hepsini yutup ona koşacaksın? Ağlaya ağlaya vazgeçtiğinden haberi olmadığı gibi ağlaya ağlaya kendine verdiğin sözlerden vazgeçtiğini de bilmeyecek. O sadece ona olan büyük aşkını ve ne yaparsa yapsın ondan vazgeçemeyeceğini bilecek.
Senin bırakıp gitmek için milyonlarca sebebin olmasına rağmen onu sevmekten vazgeçemediğin gibi, o da onu terk edemeyeceğini bilerek sana hakettiğin sevgiyi vermeyecek."
