Gideceğini hissettiğimde bir günlük tutmaya karar verdim. Günlüğümün ilk cümlesi şöyle başlıyor..
" Artık ikilemde kalmaktan yoruldum. Ne sevgili gibiyiz ne de arkadaş. Ona açılırsam en fazla ne olabilir ki! En kötü ihtimal onu kaybederim ve zamanla unuturum."
Cesaretimi toplayıp sana açıldığımda sadece 18 yaşındaydım. Şimdi ise 22 yaşındayım. Seni kaybettim. Zaman geçti. Unutamadım.
Başlarda çok ağladım. "Seni seviyorum" diyen adamın "benim sevme duygum yok!" demesini aklım almadı. Sadece kafanın karışık olduğunu düşündüm. Beni gerçekten terk edip gittiğini idrak edemedim. Hayatımda ilk defa dua ederken haykırarak ağladığımı gördüm. Biraz zaman geçtikten sonra sırf dualarım kabul olmuyor diye inancımı kaybettim. Sürekli içmeye başladım. Sarhoş oldum, tanımadığım insanlarla dans ettim. Seni saatlerce insanlara anlattım. Kendimi senin yerine koyup bana birde oradan baktım. Sırf mantıklı bir cevap bulabilmek için senin gibi düşünmeye çalıştım. Çok özledim. Okulunun önüne gelip seni saatlerce bekledim. Gelmedin. Belki karşılaşırız diye mahallene bile geldim. Fotoğraflarına bakıp ağladım. Kendimi öldürmek istedim. Eve kapandım. Hani kızlar depresyona girince saçlarını kestirir ve her şey değişir ya. Ben iki kere saçımı kestirdim, altı kere saçımı boyattım hiç bir şeyi değiştiremedim. Okuduğum kitapta seni buldum. Kitabı kapattım. Korku filminde bile sana ağladım. İnsanlara karşı tahammülsüzleştim. Çok kavga ettim. Her gün fal baktırmaya başladım. Tırnaklarımı boğazıma geçirdim. Gittiğini kendime böyle kabullendirmeye çalıştım. Beceremedim. Kafamı duvarlara vurdum. Tüm bunlar olurken hala aptal gibi dönmeni bekliyorum tabi. Çünkü sen benim yansımamdın ve böyle güzel bir şey bu kadar kolay bitemezdi. Bu bir şaka olmalıydı.
Sonra doğum günümde beni hiç sevmediğini, eski sevgilini unutamadığını öğrendim. Bana bakarken aslında beni değil onu gördüğünü öğrendim. Ve birde seni unutabilmem için başka ortamlara girmem gerektiğini söylediğini öğrendim. Bende bu harika tavsiyenden sonra gittim senin gibi yeşil gözleri olan bir adamla..
Aynanın karşısına geçtim, önce gülme krizine girdim sonra ağlamaktan kendimden geçtim. Tüm bunlar olurken öyle korktum ki delirdim diye düşündüm. O gün kendimden nefret ettim. Her şeyin bir yalan olduğunun farkına ancak varabildim.
Bunca şeyi yaşarken hala sana yazmaya devam ettim. Her gece Pera-biri vardı şarkısını bıkmadan ağlayarak dinledim. Sevdiğin şeyleri sevmekten vazgeçmedim. Kendi kendime konuşmaya başladım. Bir kaç kere yolda karşılaştık, her seferinde gözden kaybolana dek seni izledim. Arkanı dönüp bana koşarsın diye bekledim. Gelmedin. Benim gençliğim gitti sen gelmedin. Beni neden sevmediğini düşünürken delirdim. Bazı şeylerin farkına varmak yine de beni aşkımdan vazgeçirmedi.
Ve biliyor musun bir daha hiç arayamayacağım numaranı hala silemedim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder