Öncelikle paranoyaktım. Sevmek gerçekten delilikse eğer, deliydimde. Ve buna inanmayanlar için takıntılıydım. Kuruntuluydum. Üzgündüm. Herşeye rağmen sabırlıydım. Vazgeçmek nedir bilmezdim. Ve tüm bunlarla kendi mezarımı kazdım.
Kimseye aldırmadım. Vazgeç dediler, vazgeçmedim. Sevme dediler, daha çok sevdim. Kimseye aldırmadım, sana bile. Gittin ve sonsuz bir bekleyişe daldım. Başkasını seviyor olman bile vazgeçiremedi kalbimi.
Beni değil kalbimi.
Ben diye bir şey kalmadı, bitirdin beni. Şimdilerde sadece kalbim var, benliğim yok ruhum yok. Kalbimi sen ayakta tutuyorsun. Yoksun ama varsın. Garip. Açıklayamadığım bir çok şey var. Hem sana hem kendime. Gerçi sana açıklayabilsemde değişen bir şey olmazdı. O yüzden susturuyorum kendimi. Bağırıp çağırıp ölüp ölüp farkedilmemekten bıktım usandım artık.
Sana ne anlamlar yüklemiştim. En önemlisi dünyamı sana sığdırmıştım.
Ve sen herşeyi alıp gittin.
Ben hata ettim.
Aslında seni dünyamın bir köşesine sığdırmalıydım.
O zaman böyle yarım kalmazdım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder