Uzun zamandır umut vaat eden sözler sarfedemiyorum. Artık ne hayal dünyasında yaşayabiliyorum, nede bana bıraktığın bu yerde. Bulutlar hiç bir zaman seni bana getirmeyecek, çünkü bulutlar pembe değil. Kendi kalbinle bile isteye gelmeyeceksin, çünkü o kalp başkasının pembe bulutlarıyla dolu. Sevmeyeceksin, öleceğim. Gelmediğin her gün bıraktığın yerde öleceğim.
Beni senden başka olduğum gibi sevebilecek birini tanımıyorum. Beni senden başka olduğum gibi sevip, güven verip öylece terk edebilecek birini daha tanımıyorum. Bu kadar az zamanda yanımda olabilip, bu kadar çok nasıl yok olabiliyorsun. Kısacık bir zaman içinde tüm benliğimi ezberleyip nasıl kalbimi sökebiliyorsun.
Parmak uçlarıyla sevdiğini sandığım adamdın. Kalbinde parmak uçlarıyla bile yürüyememişim meğer. Ne hayallerimdeki adammışsın nede gerçek. Sen benim arafım olarak bile tanımlayamayacağım garip bir yermişsin içimde. Seni hiç bir yere koyamazken bu kadar anlam yükleyebilmem niye?
Herşeyi düşünüp cevap aramak delilikse eğer. Ben henüz delirmedim. Sana dair hiç bir soruya cevap bulamadım. Benim sevgim ne kadar gerçekse sen o kadar yalandın. Aslında varmış gibi davranan bir yokluktun.
Kafam almıyor, beynim algılamıyor artık. Yorgunum. İçim hiç bir şey almazken senden vazgeçemiyorum. Aşk unutmuyor. Aşk tüm yokuşlarıyla yakama yapışmış, bırakmıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder