Kendi Başıma Kendimle Başa Çıkamıyorum

Artık bir şeylerden kaçarken kendime bile sığınamıyorum. Kendime bile savunacak tek bir yanım kalmadı. Senin uğruna yakıp yıktığım şu kalbimden özür dilemeye yüzüm yok. İçimden geçenleri susturmaya çalışmaktan başka kalbime yararım yok. 

Senden korkarken sana sarılmak isteyişimi nasıl affedeyim ben? Nasıl kendimden nefret etmeyeyim? Ne yaşadıysam benim yüzümden. Öyle utanıyorum ki kendimden. Kalbimi, gülüşümü, özgüvenimi, herşeyimi parçalayıp attım. 

Kalbimin hala olup olmadığından emin bile değilim. Hala ne zaman sana seslenecek olsam nefesim kesiliyor. Hala seni unutmak için bir adım atamamışken ne hakla kendimi seveyim? 

Yıktığın herşeyden nefret ediyorum. En çok da kendimden. Seni bitiremedim, kendi içimde bittim. Senden nefret edemedim bu yüzden kendimden nefret ettim. 

Gözlerimi her kapatışımda bir uçurumdan aşağı düşüyorum hala. Ve hala uçurumun sonunda ne olduğunu göremedim. Bilinçaltım bana oyunlar oynuyor. Ne o uçurumdan düşüşümü engelleyebiliyorum, nede uçurumun sonunda ne olduğunu görebiliyorum. 

İyi değili.m Görmüyorsun. Sana olan zaafımdan nefret ediyorum. Artık konu seni seviyor oluşum değil neden unutamadığım. 

Kendi başıma kendimle başa çıkamıyorum.