Artık sana dair yazacak tek kelimem kalmadı. Aynı şeyleri söyleyip duruyorum ve hiç bir işe yaramıyor. Umarım yakında kelimelerim gibi alacak nefesimde kalmaz.
Artık sana dair içimden ne geçiyorsa duymaya üşeniyorum. Kalbimin orası bir uçurum dolusu sen dolu.
Böyle bazen karnıma kalbimde aşağı bir ağrı saplanıyor, o ağrı nefesimi kesiyor, nefes almaya çalıştıkca boğazım acıyor ve gözlerim doluyor. Sonra dudaklarım uyuşuyor, aptal aptal etrafa bakıyorum. Bu kadar sevecek ne vardı ki? Delirecek kadar sevecek ne vardı?
Bazen bileklerimi kessem rahatlayacakmışım gibi hissediyorum. Sen oradan nefesimi kesebiliyorsan bende burada bileklerimi kesebilirim. Sensiz yaşayamıyorum ki ben. Bak kaç ay oldu bir adım yol katedemedim. Hala her gece dönecekmişsin gibi seni bekliyorum. Hala her gece kafamın içinde seninle konuşuyorum. Ben ölüyorum.
Gidişin, sevmeyişin, bunları kabullenemeyişim, sorgulayışlarım falan umurumda değil. Ben ölüyorum.
En çok canımı yakan ne biliyor musun? Öldüğümü biliyor ve umursamıyorsun. Benim pamuk kalplim ne ara böylesi kötü bir adama dönüştü? Biliyorum aslında iyi birisin. Fark eder mi, şuan konumuz neden, nasıl gittiğin değil ölüyor oluşum. Çaresizlikten kendimi oradan oraya vuruşum. Oysa durup durup hatrını soran biriydim. Canım diye diye üzerine titrerdim. Neden kafa karışıklığının bedelini ben ödüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder