İçimdeki sesleri bastırmaya çalıştığım gecelerden biri. Yanaklarımı okşayıp hepsi geçecek diyerek kendimi avutuyorum. Senin yapman gereken şeyi kendim yapıyorum. Çünkü her zamanki gibi yoksun. Beni bırakıp giderken ne düşündün, ne kadar düşündün, nasıl düşündün bilmiyorum ama benim canım çok yandı. Beni hiç düşünmeden gittin. Kendini sevdirdin ve gittin. Başkasının boşluğunu benimle doldurmaya çalışıp olduramayınca aniden gittin. Sanki onca değeri mutluluğu birbirimize vermemişiz gibi çekip gittin. Ardına bile bakmadın. Sen kaçarak gittin ardında kalanın ne hallere düşeceğini düşünmeden gittin. Ve giderken ben sana giderim demiştim dedin. Bende saf gibi seni çok seven birini incitemezsin diye düşündüm. Haklısın, aptal olan yine ben oldum. Sen giderim demiştin ve öylede yaptın. Ben yine çok sevip hiç sevilmemeyi becerdim. Yine öfkemi, kırgınlığımı, üzüntümü yüzüne değil içi sen dolu defterime döküyorum. Bilirsin ben seni üzmekten ve incitmekten hep korktum. Ben sen değilim, sen hep mutlu ol isterim. Ben sen değilim, sen gibi mutlu ol deyip üzmem. İçimi akıtırım hep, sonra içimi susturur kağıda akıtırım. Zaten hayal kırıklıklarımı anlattığım şu defter, aklım, kalbim falan hep dağınık. Galiba ben hiç büyüyemeyeceğim ve tertipli bir kız olamayacağım. Şu yaşıma geldim ve geride koca bir hiçten başka bir şey yok. Şu deftere bakıyorumda içinde bir tane bile mutlulukla yazılmış şey yok. Hep kağıtlara ağlamışım, kan kusmuşum, içimi akıtmışım. Yani sen hiç gelmemişsin, hiç sevmemişsin. Neyse işte geriye bakıp duruyorum, kendimi sorguluyorum, ben nerede hata yaptım diyorum. Sürekli ama sürekli geçmişimi düşünüyorum. Hayatım boyunca hep çok sevmişim hiç sevilmemişim. Kendimi bile sevmemiş seni sevmişim. Geçmişim sadece binlerce bir senli hayal kırıklığıymış. Sen hep başkalarından bana sığınmışsın. Ben ise bu sefer sevecek beni düşüncesiyle seni hep affetmişim. Yıllarca, defalarca gitmişsin. Her dönüşünde benden tekrar bir şeyler çalarak gitmişsin. Şimdi neden bu kadar çok geçmişime baktığımı anlıyorum. Ben geçmişle kalmışım. Bu günümde sadece kağıtlara seni anlatan bir beden varmış. Geçmişim sende, bugünüm kalemimde, yarınım kalemimin yazdığı hayal kırıklıklarında saklıymış. Yani ben hiç bir zaman mutlu olamayacağım. Hiç bir zaman sevilemeyeceğim. Hep bir parçam eksik kalacak. Ben sadece istemiştimki babamın annemin sevdiği gibi bir adamda beni sevsin, bağlanmaktan korkmasın. Çünkü ben, benden gidenler gibi beni seven birinden gitmem. Bir kere kıyamam ki. Çünkü sevebilmek öyle kolay bir şey değil. Kendimden biliyorum, ben seni kendimden çok sevmiştim.Sen hala inanma, ben her gidişinde hep o haklıdır demiştim. Kendimi hep senin yerine koymuştum. Ben seni hem kendimden çok sevmiştim hem senin kendini sevdiğinden çok sevmiştim. Şimdi bakıyorumda ne kadar aptalmışım. Baksana, elde kalan kocaman bir hiç. Elimde kalan koskoca bir hiç.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder