Hoş sevsem ne fark edecekki, benim şu deli gönlüm nerede olmayacak biri varsa gidip ona aşık oluyor. Hep bir çok sevmeler hiç sevilmemeler falan. Sahi neden böyle oluyor hiç anlamıyorum. Yılmadan usanmadan hep aynı son. Doymuyorum terkedilmelere, aşk acısı çeken adamlara aşık olup onların ikinci limanı olmaktan, zamanı gelince terkedilmekten doymuyorum.
Her terkedişte aynı sözler. 'Öyle mükemmelsinki keşke daha önce tanışsaydık.' Kulağa hoş gelen, göz boyayıcı sahte bir terkediş. Mükemmel görmen aşık olmana yetmediyse, terkettiysen neye yarar mükemmelliğim?
Şimdi nerede o hayranım olan adamlar? Hiç biri artık yok. Hiçbiri beni kalbiyle sevmedi. Hiçbirini artık sevmiyorum. Acı çekmeye öyle bir alıştım ki.
Yalnızlık bir tercih değildi. Ben yalnız kalmayı tercih etmek zorunda bırakıldım. Baktım bu böyle olmayacak hayatımın içine içine ediyorlar, bende beni üzen kim varsa defetmek zorunda kaldım. Artık savaşmaktan çok yoruldum. Bir yerlerde kafamı dinliyorum. Sanki hiçbir şey yaşamamış gibi hissediyorum.
Farkında olmadan çok değiştiğimin farkındayım. Artık o saf, merhametli kız kolayca kimseye güvenemiyor. Zaten hiçbir şey hissedemiyorum. Uzun zamandır üzülüp ağlayamamak tuhafıma gidiyor. Sorunsuz ve sakin bir hayat sürüyorum. Gerçekten artık kazayla kimseyi sevmek istemiyorum. Artık senin gibi en özelinden arıza adamları karşıma çıkmasını istemiyorum. Zaten acı çekmeyi bırakmış olmak hala tuhafıma gidiyor. Umarım uzun zamandır yaşamadığım bu mutlu huzurlu hayata kolayca alışırım ve yaptığım saçma hataları bir daha tekrarlamam, mantıklı davranırım.
Kafamın içini kurcalayan uykumu kaçıran bir adamın hayatımda olmaması öyle güzel ki. Artık kendimi sevebildiğimi görebiliyorum. Artık kendime değer verdiğimi hissedebiliyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder