Zamana bıraktıkça daha beter oluyor her şey. Git gide kötüleşiyorum. Seni iyice saplantı haline getirdim. Öyle çaresizim ki, öyle muhtacım ki sana. Artık yazmak bile rahatlatmıyor. Bundan öncekiler ölüm değilmiş. Ölüm senmişsin. En zor olanı terk edilmekmiş. Unutamıyorum seni.
Daha ne kadar sensiz yaşayabilirim bilmiyorum. Elbette sen yoksun diye ölmeyeceğim. Ama daha beter bir şey var, delirmek. Günden güne deliriyorum. Yoo öyle lafta falan değil gerçekten deliriyorum. Her yerde seni görüyorum, her yerde sesin geliyor kulağıma. Özlemimin ilerleyen günlerinde başıma gelecek olanlardan korkuyorum.
Hayatımın içine ettin ama umurunda değil. Geçen gün bir şey okudum. Bir kadın adamın birini çok sevmiş. Adamın bu sevgiden haberi yokmuş ve başkasına aşıkmış. Kadın bunu bile bile adama defterlerce şiir yazmış. Bir gün cesaretini toplayıp adama vermiş. Sonrası mı? Evlenmişler.
Ne yazık ki ben Dünyanın en şanssız kadınıyım ve sen beni hiç bir zaman sevemeyeceksin. Çünkü sana yazdıklarımı hiç bir zaman okuyamayacaksın, okusan bile anlamayacaksın. Yinede tükenişime dur diyemiyorum. Kendi gözlerimin önünde eriyorum. Her gün bir önceki günden daha beter.
Ben bu haldeyken senin vicdanın nasıl böyle rahat aklım almıyor. Çok büyüttüm seni kalbimde çok, küçülmüyorsun şimdi. Her gece Allahım ne olur yardım et diye ağlayarak dua ediyorum. Nasıl bir çaresizlik bu bilemezsin. 'Caresiz, delirmiş, ölü' kelimeleri yetersiz kalıyor. Göğsüne yatıp hüngür hüngür ağlamak istiyorum. Sana sıkıca sarılıp ağlamak istiyorum. Artık yokluğunun çektirdiği işkencelerden kurtulmak istiyorum. Beni sev istiyorum. Hayatımda bir kez olsun mutlu olmak istiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder