Yazın Çok Güzeldik

Yazın çok güzeldik. Dünyada sadece ikimiz var gibiydik, çok mutluyduk. Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi çok seviyorduk. Sonra sonbaharla birlikte önce sallandık sonra yaprak gibi döküldük. Tesadüf mü bilmem ama kış geldi sen gittin. Kış sadece sokakları değil benim kalbimide soğuttu. Öyle böyle değil hemde çok soğuttu, sanırım giderken kapıyı açık bırakmışsın. Yokluğunda ne yaptıysam ısınamadım. Başlarda yine yaz gelsin diye bekledim. Sonra düşündüm, bana yaz ne faydaki sonuçta benim yazım seninle güzeldi. Güneş benim değil sokakların güneşiydi, benim güneşim sendin. Beni ısıtacak olan, kalbime aydınlık getirecek olan sendin. Ama şimdi yoksun yüzlerce şarkı var. Hatırlıyor musun bizim bir şarkımız yoktu, bütün şarkılar bizimdi. Biz aşkın her haliydik. Her halinde güzeldik. Şimdi yokluğunda tüm şarkılar ruhuma yasak gibi, lanet gibi. Canımı çok yakıyorlar O şarkılarda bana seni hatırlatmaktan çok zamanında gülerek dinlediğim şarkıları ağlayarak dinlemek koyuyor. Tanrım neden onu benden aldın? Tanrı neden ölümü bir kerende değil acıyla, yavaşça ve bana izlettirerek veriyorsun. Ben sana ne yaptım? Tanrım neden onu benden aldın? Onu en çok koruyup kollayabilecek kişi bendim. Ben onu kendimden çok severdim. Bari sen cevap ver Tanrı seni benden neden aldı? Her gece ayrılmamak için dua ettiğimizi sanıyordum. Şimdi tenin bana yasak, bir daha yüzünü görebilene aşk olsun. Öyle mutsuzum ki anlatamam. Anlatsamda beni ben kadar kimse anlayamaz zaten. Çok merak ediyorum 'hayatımda hiç bu kadar mutlu olmamıştım' diyebileceğim bir gün gelecek mi acaba. Sahi dönecekmisin bir gün? Yazın olmasada gel. Ben seninle kışın ortasında bile yazı yaşarım.