Bana ilk 'ben yokum artık' dediğinde çok küçüktüm. O zaman ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Vazgeçmeliydi, kendimi yıpratmamalıydım ama bilmiyordum işte. Sadece çok seviyordum ve bana dönmen için uğraşıyordum. Şimdi neredeyse yirmi yaşındayım. Şimdi yine seviyorum, şimdi yine yoksun. Şimdi yine bekliyorum ama dönmüyorsun. Bıkmadın mı bana umut verip çekip gitmelerden? Bıkmadın mı fevri hareketlerinle kalbimi kırıp dökmelerden? Bıkmadım mı beni sevmeyen birine binlerce şans verip üzülmelerden? Ben bıkmadım bıkamadım, aşığım. Sende bıkmadın bıkamadın, dönmüyorsun. Bunun sonu böyle nereye gidecek bilmiyorum. Sana göre bu sondu, gittin. Bana göre bu son değildi, olamaz çünkü ben çok aşığım. Sonu gelmiş bir kalbin uzatmalarını oynuyorum. Direniyorum, belki dönersin diye diretiyorum. Kalbimle bir olmuş aklımı ikna etmeye çalışıyoruz. Hani bir şeyi çok istersen olurmuş ya bizde bunu kalbimle bir olmuş aklıma anlatmaya çalışıyoruz. Yani yıllarımı biraz daha ziyan etmek için aklımdan izin istiyoruz. Bak ben senin için kendimi mahvediyorum. Çünkü seni kendimden çok seviyorum. Seni kendimden çopçok seviyorum. Umurunda mı? Tabiki değil. Bir gün umurunda olacak mı? İşte bunun olması için uğraşıyorum ama artık umudum kalmadı. Çünkü bir kere sonumuzu getirdin sen. Bir kere giden bir daha eskisi gibi sevemez. Yani bir kere gittin, sonrasında ben hep kendimi kandırdım. Bir kaç kere seni geri döndürmeyi başardım. Olmadı, yapamadın yine gittin. Seni benim gençliğimin en güzel yıllarını çaldın. Yirmili yaşların başında anladım. Ben ne yapsamda olmayacak. Ben ne yaptıysam kendime yaptım. Ben ne yaptıysam boşa yaptım. Sen ilk 'ben yokum artık' dediğinde vazgeçmeliydim. Baksana, kendimi ziyan etmem boşaymış. Her şey koca bir hiçmiş. Sen ilk 'ben yokum artık' dediğinde çoktan gitmişsin. Çok hayal kurmak benliği yıkarmış. Oluru olan ve olmayan şeyler varmış. Yani her şey çok isteyince olmazmış. Ben zamanla öğrendim ki olmayınca olmuyormuş. Seninle mutlu son diye bir şey yokmuş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder