Kendimi af...
Hadi bir daha deneyelim..
Kendimi affedi..
Yapamayacağım, hiç bir zaman kendimi affetmeyi başaramayacağım galiba.
Ama neden yapamıyorum? Neden bu kadar zor? Neden kendime bu kadar öfke doluyum? İki kelimeyi bir araya getirmek neden bu kadar yabancı? Neden? neden? neden?
'Kendimi affediyorum' diyemediğim için bile kendimi suçluyorum. Bir sürü 'neden' sorusunun içinde kayboluyorum.
Oysa kendimi affetsem kendimi kabullenmiş olurum. Kendimi kabullensem kendimi sevmiş olurum. Kendimi sevsem kendimden nefret etmem, kendime yüklenmem ve pozitif bir insan olurum.
Derin bir nefes al, iç sesine kocaman pozitif bir gülümseyle doldur, bu sefer olacak;
"Herşey geçici, hiç bir acı kalıcı değil. Kendimi affediyorum. Kendime kızgın olmamın sebebi olan yeşil gözlü adamı affediyorum. İyiki beni sevmemiş, eğer beni sevseydi bunca yazıyı yazamazdım."
Sende dene. Unutma, varmak istediğin yolun önemi yok. Önemli olan varmak istediğin yere seni götüren yolda yaşayıp biriktirdiklerin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder