Aynaya dahi bakmaktan korkuyordum. Aynaya her bakışımda seni görüyordum. yani tam olarak seni değil, daha beteri. Aynaya her bakışımda ruhumda bıraktığın izleri görüyordum. Ruh görülür mü hiç? Görülür. Kalbimin yorgunluğu gözlerime yansımış benim. Aynaya her baktığımda senin uğruna yıllarca yanan bir kadın görüyorum.
Bir gün sen demiştin ki "Ben bir kutu dolusu mektup, aynı kutuda bir gömlek, bir şal ve bir fotoğraf yaktım." Ben senin uğruna yıllarımı yaktım. Ben senin uğruna sayfalarca şiir, iki tane roman yazdım. Yakmayı bırak, öpüp koklayacak bir fotoğrafın bile yok. Sen banada kendinede bilerek kıydın.
Sen kendi hayatını mahvettin, sonra düzene sokmaya karar verip benim hayatımı altüst ettin. Sen olduğun her yeri yangına çevirdin .Ama bir daha iki kadın arasında kalacak olursan birini sevdiğin halde ikisini idare etmeye çalışma. Sevmediğin kadının hayatından çalma. Aşkından ölenmiş gibi gözüküp öldüren olma.
Bu saatten sonra seni unutabilmem için kendimden kaçmam gerek. Kaçabilir mi insan kendinden? Kalır mı yangın başladığı yerde? Kalmaz.Kalsa kalsa izi kalır.
Kalbime kazınmış, yazılmış, yapışmış bir izsin. Ya da başka her ne dersen.
Sen ne dersen de. Ben bu yangını yaşayanım. Sen ardına bakmadan kaçansın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder