Tanıdığım bir insanla bile yolda yürürken karşılaşma ihtimalim çok düşükken neden sürekli karşıma çıkıyorsun? Her seferinde, hiç ummadığım anda, pat diye. Kafamı kaldırıyorum, iki adım ötemdesin. Geri dönüyorum, arkamdasın.
Yolda yürürken tanıdığım biriyle hiç denecek kadar az karşılaşmışken, beni sevmeyen bir adam her köşe başında karşıma çıkıyor.
Herşeyde bir hayır var derler, inanırım.
Ama anlayamıyorum, beni sevmeyen bir adamla sürekli karşılaşmayı anlayamıyorum. Bunun neresinde hayır var? Allahım canımı yaka yaka mı unutturacaksın onu bana? Sürekli karşıma çıkararak mı içimdeki hisleri törpüleyeceksin? Beni ordan oraya vurarak mı hissizleştireceksin? Eğer öyleyse onu yakın bir zamanda unutabileceğimi sanmıyorum.
Onu gördüğümde yine kalbimden aşağı kaynar sular döküldü. Onu ilk gördüğüm an hissettiğim acımsı heyecanı son gördüğümde de hissettim. İçimde değişen, törpülenen, unutan hiç bir his yoktu. 3 adım önümdeydi. 4 yıl önce ilk buluştuğumuz gün giydiği deri ceketi giyiyordu. Kocaman yeşil gözleri hala aynıydı, derin olduğu kadar umursamazdı. Hafif dalgalı saçlarını kestirmişti. Olsun ona her şey yakışırdı.
Yanımdan geçip gittiği an kendimi küçülmüş hissettim. Tutup kolundan kendime çekmek, sarılıp hiç bırakmamak istedim. Defalarca olduğu gibi hiç bir şey yapamadım. İnsan Tanrısı gibi gördüğü birine ne yapabilirdi ki.
Yanımdan geçtiği an bir kez daha anladım, hiç bir zaman unutamayacaktım.
Unutabilmek ne mümkün, bu şehrin sokakları ikimize dar geliyordu.
Arkamı döndüm, gözden kaybolana dek gidişini izledim.
Gidişine bile hayran kaldım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder