Beş para etmez bir adamın gözlerine destan yazacak kadar aptal bir kadın olmak...
Tüm hayatımın tek özeti bu, imkansızdan hayal kırıklığı doğurmak.
Olmayacaksa neden çıktı karşıma? Tesadüf mü? Tevafuk mu? Öylesine mi? Neden?
3 yıl boyunca bunları sordum kendime. Herşeyde bir hayır vardır dedim, irdeleyip durdum. Cevap, bulmayı umduğum gibi çıkmadı.
Çünkü mutsuz olayım diye çıktın karşıma. Çünkü Allah öyle istedi. Çünkü 3yıl boyunca yaşadığım her acıdan ders çıkartmam gerekliydi.
Ama biliyor musun, olmuyor. Yaşattığın şeylerin hiç birinden ders çıkartamadım. Sonunu bile bile baştan yaşa herşeyi deseler, sırf yanımda olacağın bir kaç ayın hayaliyle baştan yaşarım seninle herşeyi.
Dirayetli biri olmaktansa yanımda olmanı tercih ederdim. Yanımda olmadın, en fazla her sokak başında karşıma çıkıp canımı yaktın, acımı katladın.
Karşıma çıkmanda tesadüf değildi. Bana acıyı, mutsuzluğu, dolmayan boşluğu, yakamamayı, yıkamamayı, unutamamayı öğrettin.
Karşıma çıkman öylesine değildi. Bana bağırmadan ağlamayı, uykusuzluğu, umudun içinde umutsuzluğu, geceleri balkonların ne işe yaradığını öğrettin.
Balkonlar ya ağlamak ya atlamak içindir.
Üstelik bildiğim onca şeye rağmen senide hala unutamadım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder