Öyle yorgunum ki, yeniden bir adama ait olmak istemiyorum. Yeni biriyle karşılaşmak, tanışmak o kadar yorucu ki. Ne zaman birine kendimi anlatacak olsam boğazım düğümleniyor. İki kelimeyi bir araya getirmeye üşeniyorum. Sürekli canımın yanmasından bıktım usandım.
Hep aynı başlangıçlar, aynı son buluşlar. Kimseyi hissedemiyorum. Kimsenin elini tutmak istemiyorum. Kalbim başkasında mı kaldı ne?
Yalnız kalmaya ilgisizliğe tahammül edemeyen, her an birine ihtiyaç duyan ben şimdi herkesten kaçıyorum. Gidenler egomu öyle bir törpülemiş ki, kendimden nefret ediyorum. O yerlere göklere sığmayan özgüvenim talan.
Hep mi terk edilir bir insan? Hiç mi sevilmez bir insan? Güvendiğim insanların terk edişine mi üzüleyim? Yoksa diğerlerinden farksız olduğuna mı?
Yorgunum, canım yanıyor. Mutsuzum, mutsuzluğumda boğuluyorum. Hiç bir yere sığamıyorum.
Aslında tek ihtiyacım sensin. Bir kez daha omuzuna yatsam her şey geçecek aslında. Benim başkalarında kendimi ziyan etmeme gerek yok sana ihtiyacım var.
Ama imkansız değil mi? Ben burada bin beterken sen orada çoktan unuttun beni. Öyle seviyorum ki seni. Allah belamı versin öyle çok seviyorum ki seni bir türlü bitmiyorsun. Sana sarılıp hüngür hüngür ağlamak istiyorum. Kalbim yanıyor. Ne olur geri gel diye Allaha yalvarmaktan öyle yoruldum ki, gelmiyorsun işte. Ve bende vazgeçemiyorum bir türlü.
Böyle ne olacak bilmiyorum. Seni beklemekten öyle yoruldum ki. Yorulmuş olmama rağmen sevmekten öyle parçalandım ki.
Hiç bir şey bilmiyorum. Sensiz nefes alamıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder