Daha ne söylenir ki, ne yazılır ki yokluğa? Ne denir ki kıymet bilmeyip çekip gidene?
Haksızda sayılmazsın, kalbinin atmaması senin suçun değil. Kalbi atmayan bir adamı sevmek tamamen benim suçum. Kendimle sorunum ne, kendimi neden üzüyorum bilmiyorum.
Ne bileyim işte seversin sandım. Seversin sanmıştım. Bitti. Bittiğini idrak ettim. İçimdeki umutlar tükendi. Kabul ediyorum hiç sevmedin beni, şu kadarcık bile. Ve dönmen imkansız. Daha fazla kendimi kandırıp seni beklemeye devam edemem. Bu masalın bittiğini prensin prensesi hiç bir zaman öpmeyeceğini anlamam gerek. Kırıklarımı toparlamaya başlamam gerek. Senin içimde ölmen gerek.
Kolay olmayacak, elbet üzüleceğiz hatta belki bir iz bırakacak. Üzüleceğim, istediğin kadar iz bırak. Yinede bir şekilde toparlayacağım. Mutlu sonla bitmeyen masalımın en hüzünlü şarkılarla derman bulmasını izin vereceğim. Son damlama kadar ağlayıp acımı tamamen tüketeceğim. Ve seni tamamen unutacağım.
Ne olursa olsun seni unutacağım.
Seni sevdiğimi unut.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder