Dönmeni İstediğim Anlamına Gelmiyor

Okuduğum hiçbir şey canımı yakmıyor, dinlediğim hiçbir şarkıda nefesim kesilmiyor. Çünkü onları yaşadım ve alıştım ben. 

Seni seviyorum ama bu dönmeni istediğim anlamına gelmiyor. Sensizliğe alıştığımdan falan değil, hala sürüm sürüm sürünüyorum, ağlıyorum, canım yanıyor. Ama eğer dönersen aynı şeyleri yaşayacağım ve bunu bile bile aynı yolda aynı hayatı yaşarsam aptal olduğum için kendimi öldürebilirim. O yüzden sen aciz bir şerefsiz olduğunla kal, bense seni insan yerine komaya çalışmayıp affetmeyeyim. 

Bütün günümü aynı kanepede geçiriyorum, uykum olduğu halde uyuyamıyorum, gülemiyorum, arkadaşlarımla konuşmak istemiyorum, içimden birşey gelmiyor. İşin garibi artık seni düşünmüyor olmama rağmen bunlar başıma geliyor. Seni düşünmüyorum çünkü beni sevmeyeceğini, sevsen gitmeyeceğini, korkunç bir ahmak olduğunu kalbime nihayet anlatabildim. Yinede mutsuzum işte. Herkes gibi mutsuzum. 

Kabul ediyorum, şükredecek çok şeyim var ama mutlu olacak hiçbir şeyim yok. Şükürlerim mutlu olmama yetmiyor. İlla eksik bir yanım oluyor ve bin şükür tek bir boşluğumu dolduramıyor. 

Ruhen çok yorgunum. İçim öyle çökmüş ki bu his dört bir yanımı kaplıyor. Günlerimi boş boş geçiriyorum. İçimdeki garip serzenişini bulmak içimden gelmiyor. Artık beni mutlu edecek, boşluğumu dolduracak o şeyin olmasını istiyorum. Birilerinin beni sevmesini istiyorum. Yeniden birilerine güvenebilmek istiyorum. Neden bunlar hep benim başıma geliyor anlam veremiyorum. Gerçekten sebep yok gibi. Yada bir sebep var ama kendimden bile saklıyorum.

Karşımdakine kendimden çok mu değer veriyorum? Karşımdakini olmadığı kadar çok mu adam yerine koyuyorum? Değmeyecek birini mi yüceltiyorum? Ve bu şekilde kendi başımı mı yakıyorum? Evet çok güzel bir noktaya parmak bastım ama umrumda bile değil.

 Empati falan kurmayacağım, kendimi falan suçlamayacağım. Herşey tamamen senin suçun. Hayatıma o pis yalanlarınla birlikte şerefsizliğinide soktun. Gözlerimi kör ettin ve saflığımdan yararlandın. Hani ben çok saftım ya, hani ben çok masumdum ya, hani ben kedi gibi kızdım ya. Şimdi anlıyorum bu palavralarının altında yatan gerçekleri. Sözlerin aslında yalan değilmiş. Her kelimenin altında başka bir ihanet saklamışsın. Beni güpegündüz kandırmışsın. Hayatımı oyununa dahil edip beni mahvetmişsin. Sonra gitmişsin tabi. Eğlencen bitince, egon tavan yapınca korkup kaçmışsın. 

Öyle bir şerefsizmişsin işte sen. Öyle çirkef, adi, aşağılık, haysiyetsiz bir adammışsın. Adam mı dedim? Özür dilerim. Aslında ölüymüşsün sen. Öyle bir kalbime saklanmışsın ki görememişim ben. Bu yedirdiğin darbeden sonra bir daha hiç sevemezmişim gibi ben.