Bazen'onu kaybedersem yaşayamam' diye düşündüğümüz insanlar oluyor. Aslında içten içe 'ben onun yerini nasıl dolduracağım?' diye düşünüp alışkanlıklarımızdan vazgeçemiyoruz. Bize asıl zarar verenin o alışkanlık olduğunu vazgeçip rahatlayınca anlıyoruz.
Vazgeçmekten korktuğumuz o kişinin gözümüzde büyüttüğümüz bir yanılgıdan ibaret olduğunu vazgeçip üzülmek yerine rahatlayınca anlıyoruz. Hatta 'bunca zaman tahammül etmek yerine keşke daha önceden vazgeçseymişim' diyoruz.
Bomboş insanlara anlam yükleyip gözümüzde büyütüyoruz. Alttan alıyoruz, tüm suçu kendimize yüklüyoruz sonra kendimizden nefret etmeye başlıyoruz. Bize bu kadar zararı olan bir insanın hayatımızda yeri olmalı mı?Kendimizden eksiltip değmeyecek birine eklememiz doğrumu?
Boş insanların geçmişin hatrı uğruna ömrümüzden çalmasına müsaade etmeyelim. Kendimizi boş yere üzmeyelim. İnsanlara katlanmak kendimiz olan tahammülümüzü azaltır unutmayalım.
Hiçbir şey eskisi gibi kalmaz. Değişiriz, yenileniriz. Bazen hayatımıza yeni insanlar katarız, bazen artık yük olmaya başlayan insanları hayatımızdan uzaklaştırırız. Eskiden bize iyi gelen şey gün gelir bizi yıpratmaya başlar. Herşey değişir, kabullenelim.
Hadi bugün geçmişte yaşamayı bırakalım. Bize acı veren insana, eşyaya, anıya katlanmaktan vazgeçelim. Hatıralar her zaman mutluluk vermez, öğrenelim.
Geleceğine zarar vereceğini düşündüğün o insana geçmişte yaşattığı tüm güzel şeyler için teşekkür edip vedalaşalım. Onu kaybedersem yaşayamam demeyelim.
Unutmayalım, asıl kendinizi kaybederseniz yaşayamazsınız.
Geleceğine zarar verdiğini düşündüğün eski ve güzel anıların rüyasına kapılmayalım. Unutmayalım, eski anıları unutmak için yeni ve güzel anılar biriktirmek gerekli.
Derin bir nefes al, iç sesine kocaman pozitif bir gülümseyle doldur ve söyle;
Bundan sonra geçmişimde yaşamayacağım. Onsuz bir gelecekten korkmayacağım. Bana zarar veren, ruhumu zedeleyen hiçbir şeyin geleceğimde yeri olamaz. Kendimi seviyorum bu yüzden canımı yakan o şeyden vazgeçiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder