Neredeyse unutacaktım, yada öyle sanıyordum. Bir daha karşılaşırsak kalbim yerinden çıkmaz diyordum. Seni görmeyi bir kenara bırak, hala giderken söylediğin sözler canımı acıtıyor. Sen ona yangın yeri, ben sana.
Neredeyse unutacağım sandım. Neredeyse 'onun yüzünü' unutacağını söylediğin an bir kez daha canım yandı. Zaten ben seni unutamamışken senin onu unutmanı beklemek saçmalık olurdu.
Bakalım önce kim kimi unutacak. Ben mi seni? Sen mi onu?
Bakalım önce kim aşkı uğruna telef olacak. Ben mi sana? Sen mi ona?
Eriyip buharlaşacağım yerde tekrar donuyorum. Ve sonra tekrar eriyorum. İşte seni sevmek böyle bir işkence.
Başa dönüp duruyorum. Bir türlü tükenmiyorum. Unutamıyorum, aksine her geçen gün içimi daha fazla seninle dolduruyorum. Seni söküp atacağıma daha fazla yer açıyorum. İçime sığmıyorsun acımı genişletiyorum. Yok olamadığım gibi yok edemiyorum.
Kaçamıyorum, bir kere sularına kaptırmışım kendimi. Nasıl çıkacağım bilmiyorum.
Yolum yokki yolu bulayım. Sende yaşayamadığım gibi sensizde ölemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder