Sevdiğin birinden ayrı kaldığında zorda olsa özlemine alışırsın. Biri seni terk ettiğinde canın ne kadar acırsa acısın alışırsın. Hatta ölüme bile alışırsın.
Ama bir insanın dengesizliğine asla alışamazsın.
Sabah başka, akşam başka davranan bir insanın verdiği acıya alışmak.. Terk etse, sevmiyor diyebilirsin. Ölse, artık gelmeyeceğini kabullenirsin. Ama ne zaman ne tepki vereceği belli olmayan birine hiç bir zaman alışamazsın. Sizi her kırdığında 'aman zaten dengesizin teki' diyemezsin. Her seferinde ilkmiş gibi canın yanar.
Kolay kolay birinin ölmesini dileyecek biri değilsindir. Ama biri vardır ki, sürekli seni bu düşüncelere iter. O kişi sana, nefret ettiğin birini aynı zamanda deliler gibi sevmeyi öğreten biridir.
Ona bir şey olacak olsa uğruna canını verirsin, aynı zamanda ondan nefret etmeyi dilersin. Ona karşı tahammülün bitse de tükenmez. Çünkü 'ölüm var' deyip susarsın. O mutluysa mutlusundur, o üzgünse daha senin üzülmene kalmadan muhtemelen seni üzecek şeyler yapar.
O dengesizin birini sevmekten vazgeçemezsin. Canını ne kadar yakarsa yaksın ondan vazgeçemezsin. İleride bir gün pişman olup vicdan azabı çekmemek için onu terk edemezsin. Ne kadar canını okursa okusun buna alışamazsın, alışamadığın halde sevmekten vazgeçemezsin.
Aklını da kaçırsan, kafayı da yesen o senin yuvandır. Onun kadar seni koşulsuz şartsız sevecek birinin bu Dünyada var olmadığını bilirsin. Gün geçtikçe sende ona benzersin. Ona benzemezsen de ona benzeyen birine aşık olursun.
Hani bazı kızlar vardır, her seferinde kendini üzen adamlara aşık olur. Canını ne kadar yakarsa seni o kadar çok seviyormuş gibi hissettiğin, ne zaman ne yapacağın belli olmayan dengesiz adamlar girer hayatına, seni çok sevdiğini zannedersin. Kızlar böyle adamları sevmeyi babalarından öğrenir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder