Ama üzgün değildim. Üzülemiyordum ki ben. Üzülmekten öte bir şey vardı bende. Sevemiyordum, bağlanamıyordum. Aslında sadece korkuyordum.
Sonra dedim ki ' benimle boşa vakit kaybetme'.
En sonunda pes etti. Aylarca tüm hüznüme tahammül eden adam kendine yasakladığı o soruyu sordu;
'Hala onu seviyorsun değil mi?'
Uzaklara dalıp iç çektim. Sözlerimi toparlayabilmek için kendime zaman kazandırmaya çalışmıyordum. Tam tersi, böyle konulardan laf açıldığında yoruluyordum.
'Hayır' dedim.'Kimseyi sevmiyorum. Kendinden başka birini sevemeyen bencil biri olduğumu düşünme. Çünkü ben kendimi bile sevmiyorum. Ne benim yeniden birine inanıp güvenecek halim var, ne de senin kendini inandırıp güvenimi kazanacak zamanın.'
Benim öyle birini sevip bağlanmak gibi hünerlerim yok demek isterdim. Ama aksine ben çok güzel sever çok güzel harcanırdım. Bu yüzden sevmekten korkuyordum. Kimseyi unutamadığım, aklımda birinin olduğu falan yoktu.Ben birini değil yaşadığım acıları unutamıyordum. Hep nasıl bu kadar aptal olabildiğime kızıyordum. Ve emindim, bundan öncekiler gibi yine terk edilecektim. Bu benim kaderimdi. Artık bahçesinde bir sürü kedi besleyen ben, hayvanları sevmekten bile korkuyordum. Ya onlara giderse, ya ölürlerse. Artık kaybetmeye dayanamazdım.
Bu yüzden ona dedim ki;
'Beni seversen üzülürsün, benden sana hayır gelmez demek isterdim sana. Ama biliyorum, beni seversen, yine de üzülen ben olacağım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder