Unutuyor muyum seni ve sana olan sevgimi? Gerçekten bitiyor musun gözümde? Gitmek istiyor muyum gerçekten senden, bitirmek istiyor muyum? Ölüyor musun içimde? Bu yıkıcı sorularım neden? Seni o çok seven kalbime ne oldu? Neden cevapları bulamıyorum?
Çünkü sen kalbimi bitirdin. Ben pes etmedim, kalbim pes etti. Buraya kadarmış.. Seni bu kadar sevebilirmişim. Biliyorsun, ben güçlü değilim kalbime direnemem. Kalbim seni istedi seni sevdim, kalbim şimdi senden vazgeçiyor. Farkında olmadan yaptığımız şeylerin bile bedelini ödüyoruz. Sanırım mantığımı dinlemeliydim, seni çok sevmemeliydim. Benim olduğun kadar sevmeliydim seni, ne daha az ne daha fazla. Beceremedim, çok sevdim. Ne kadar çok sevdiysem o kadar üzüldüm, ne kadar çok sevdiysem o kadar kalbime zarar verdim. Ne kadar kalbime zarar verdiysem o kadar çok öldüm. Ölen biri seni sevemez ki. Ölen biri, öldürülen biri.. İnsan katilini sevebilir mi? Ben çok sevdim. Ellerimle kalbimi armağan ettim, hiç acımadan parçaladın, ben yine kanayan yüreğimle seni sevmeye devam ettim. Çok seviyordum, çok ağlıyordum ne ara vazgeçtiğimi bilmiyorum. Sanırım kalbim direnmekten vazgeçti, sanırım kalbimde beni sevmediğini anladı. 'Canımı ne kadar yakarsan yak senden vazgeçmem gerektiğini hiç bir zaman anlamayacağım' dediğim günler geride kaldı. Ama ben çok sevmiştim, neden böyle oldu ki? Kalan hayatım boyuncada seni sevip hayatımın içine edebilirdim. Sonuçta ben bana yaşattığın acılara alıştım, bir nevi bağışıklık kazandım. Sen tüm hayatımı zindana çevirecek her şeye sahiptin. Neden senden vazgeçtim ki? Madem kalp acıyı seviyor, kalan ömrümde de seni sevmeye devam etseydi. Saçmalıyorum işte çünkü acılara bağımlı oldum. Hiç bir zaman mutluluğun bana yakışmayacağına inanıyorum. Mutluluğu, huzuru kendime yakıştıramıyorum. Yoluma karanlıklarda devam etmek istiyorum. Çünkü ben güçlü değilim, olamıyorum. Her zaman çabuk pes ettim ben, senden sonra. Kendime olan güvenimi sarstın bir kere. Artık geri gelmiyor. Canım öylesine yanıyor ki artık bende cesaretten, kalpten, aşktan, sevgiden hiç bir şeyden eser yok. Yanlış zamanda yanlış kişiyle tanışmak vardır, birde sürekli yanlış kişiyle tanışıp zamanın içine etmek vardır. Benim zamanımın içine etmemin başlangıcı sendin. Senden öncesi yoktu, senden sonrası zaten benim için senin acıların ile dolu. Senden sonrası hep aynı oldu. Herkeste sen vardın, senin yaşattığın acılar vardı , kendimi olmayacak kollara bırakmam vardı. İşte ben böyle zamanımı mahvettim. Seninle ve sana kendini kaptıran lanet olası kalbimle. Aptal kalbim, şimdilerde hiç bir işe yaramıyor. Ondan nefret ediyorum hayatımı ziyan etmekten başka bir işe yaramadı. Kalp bu, hiç bir zaman toz pembe kalmaz. Hepsinin sonu karanlık sapaklar, kanlı sonlar, kesik izleri, kapanmayan yaralar ve senin gibi gölge olmuş ruhlarla dolu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder