Mideme giren krampların, kalbime değen buruklukların hepsi sensin. Eğer gerçekten yaşattıkların senin zihniyetin, senin aklınsa iyisiyle kötüsüyle hepsi sensin. Sevmek suç değil, sevmek koca bir hata. Sevmek kendine verdiğin değeri başkasına vermek yani aptallık, saçmalık. Sana yazamazken şimdi senden başkasına yazamıyorum. Demek ki çok dolmuşum. Çok doldurmuşsun kalbimi, kendinle değil de yaptığın hatalarla. Ve bir bakmışım sevdiğim adama adadığım kalbim şimdi parça pinçik, hiç bir şeye benzemiyor. Ne bir aydınlığa ne bir karanlığa. Ne içinde ben varım o kalbin, ne sen varsın. Görülen o ki olmayan bir şey ne hissedebilir ne de seni içinde saklayabilir.
Aklım hala bende. Ama o kalp değil ki içinde aşkı tutsun, o sadece mantıklı olan şeyleri sever. Seni sevmez. Seni sevmemi sevmez. Aklım seni bitirmek ister, mutlu olmamı ister, önüme bakmamı ister. Anlaşılan o ki akıl kalpten daha yararlı. Ama insan acı çekmek ister. Acılar insanı olgunlaştırır. Ne kadar olgunlaşırsan olgunlaş, aşık olduğun zaman çocuksundur. Bildiğin her deneyimi unutursun. Ne teorin kalır ne pratiğin. Her aşık oluşta ilk defa olmuş gibi hissedersin. Hikaye hep aynıdır. Birini seversin aklına sığmaz, kalbine sığdırmaya çalışırsın.Sonra olduramazsın sevdiğin kalbinle birlikte gider. Hata belki onundur, belki senin. Hiç fark etmez gidenin arkasından hep aynı acı çekilir. Sonra biri gelir daha önce hiç böyle aşık olmadım dersin çoktan unutmuşsundur ötekini. Aynı duyguları ona da beslersin, belki daha fazlasını. Ve bu böyle devam eder.
Aslında böyle bilinir ama böyle devam etmez. Herkesin bir kalbi var, bin değil. Evet bir kere aşık olunmaz ama bir kalp bin kere hasar alır. Defalarca, her seferinde. Uslanmaz yine sever. Her aşkından daha fazla tecrübe edinir. Ama daha fazla hata yapar. Hata yapmamaya çalıştıkça daha kötüsünü yapar. Aldığı hasarlarda güvenini kaybetmiştir. Güvenemez, sevmek ister. Vazgeçmemek için sevdiğine sıkı tutunur, kaybetmekten korkar. Kalp bin kere sever, ilki gibi masum kalmaz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder