Hata üstüne hata. Bıkmadan, yorulmadan, hiç bir şeyden ders çıkarmadan sürekli bir hata yapma arzusu. Sanırım hata koleksiyonu yapıyorum, ondan bu halim. Ondan bu kalbimi ölü adamlarla kaplayışım. Hep bu koleksiyon yapma çabamdan şu şans verip hayal kırıklığına uğrayışım. Aşk üstüne aşk. Hiç ara vermeden hemde. Gelişine gidişine, kalbi boş bırakmayacasına aşk. Neyin çabasında olduğumu ve kendime neyi anlatmaya çalıştığımı bilmiyorum. Sadece sürekli birini sevmek zorundaymışım gibi hissediyorum. Biri geliyor beni defalarca kırıyor, defalarca şans veriyorum ve yeni biri hayatıma girene kadar bu kısır döngü devam ediyor. Kendime hiç bir zaman sessizliğin sesini dinleme hakkı vermiyorum. Sonrasındada kafamı toplayamıyorum, sürekli küçük şeyleri düşünüp büyütüyorum, moralimi bozuyorum. Bazen dayanamayacak gibi olup ölecekmiş gibi hissediyorum. Sanki bir an bile olsun duracak olursam film şeridim kopacakmış gibi. Sanki alamadığı sevgiyi başkalarına vermeyen çalışan sevgiye aç bir paranoyak gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder