Önce o kalbini yerinden çıkarıp kilitli bir sandığa koy, o orada ağlayıp sızlasın. Yoksa çok saçmalayıp ilerde pişman olacağın hatalar yaparsın. Canın yanarken kalbini dinlersen, ilerde kendinden nefret etmene sebep olacak pişmanlıklara imza atarsın. Bu yüzden kalbini bir süre dinleme.
Acını zamana bırak, kendini değil. Kendine acıyarak boşa geçireceğin zamanı, acıdığın huylarını değiştirmekle harca. Kendine bugüne kadar başlamak isteyip başlayamadığın bir meşgale edin. Aşk romanları değil, kişisel gelişim kitapları oku. Onun sevdiği şarkıları dinlemeyi bırak. Acaba bunu kimin için dinliyordur diye düşünüp irdeleme. Gidenin yokluğuyla başa çıkmaya çalışırken acıya aşık olma. Onun sevdiği şeyleri sevmekten vazgeç.
Çok uğraşıp didinip istediğini elde edemediğinde kendini çaresiz ve yıkılmış hissedebilirsin. Olsun. İçine kapanabilirsin ya da tam tersi kendinle konuşmaya başlayabilirsin. Herkes hayatının bir döneminde delirir ya da delirdiğini zanneder. Ve sonra hepsi geçer.
İnsanların seni anlamadığını önemsemediğini düşünüyorsun. Peki önce sen kendini anlayıp önemsemeye ne dersin?
İnsanlardan kendi içine sığınıp kendini analiz et, anla, ve kavra. Aklından geçen kötü şeyleri diline getirme. Kendini cezalandırmayı bırak. Kendine ve potansiyeline inan.
Acını başkasının kollarına atlayıp geçiştirmeye çalışma. Tek başına ayakta kalmaya çalış. Eğer bunu başarabilirsen ayağa kalktığında bir daha kimseye ihtiyaç duymayacaksın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder