Gidiyorum diyemezsin, ölüyorum ve seviyorumda. Sen sadece sessiz sedasız kalbolmayı bilirsin. Gidiyorum diyecek cesaretin yok, sevibilecek kalbinde yok. Ve bu yüzden ölmeni gerektirecek bir cesaretinde yok.
Kayboldun, seni ararken yaktığın köprüleri, el ele çıktığımız zorlu yolun harabesini buldum.
Şimdi o yokuşu bölüşmüş çıktıklarımızı bir bir iniyoruz seninle. Zaten çok önceden biliyordum. Güzel kadınlar çirkin adamların kalbine sığmaya çalışırken ölecekti. O zamanlar kıyamet alametim olacağını bilmiyordum. O zamanlar güzel olan sendin çirkin olansa ben.
Zaten ben hiç bir zaman kalbini aklına değişmeyi seven küçük kız çocuğu olamadım. Her insan büyüyeceği zaman kendisine yol gösterecek birini belirlerdi. Bazen ailesinden birini, bazen film karakterini, bazende ansızın karşısına çıkan birini.
Varlığınla değil yokluğunla olgunlaşıyorum. Çünkü sen bana karanlıklarda ışık aramayı öğrettin.
Anlatamıyorum. Kendimi anlayamazken sana anlatabilmem aptallık olurdu. Ne kadar boşsam o kadar doluyum. Ne kadar yaşıyorsam o kadar ölüyorum. Ruh halimin pekde iyi olduğunu söyleyemem. Evin her köşesi seninle olan mutlu anılarla doluyken bu pek mümkün olmuyor. Bazen odamda volta atıyorum bazen duvara yaslanıyorum, o anlarda bile alıma geliyorsun. Sanki o hareketleri tekrarladığımda eskisi gibi telefond saatlerce konuşuyormuşuz gibi hissediyorum. Eve şöyle bir bakıyorum, her yerde senin sesin. Odamın kapısının sağındaki duvara yaslanıyorum karşısındaki yatakta otururken görüyorum kendimi. O yatakta gecenin bir vakti demeden saatlerce konuştuğumuzu hatırlıyorum. Sonra mutfak, salon, yemek masasının etrafında attığım turlar balkon heryer anıların.
Her yerde sen sesin kelimelerin ve özlemim. Bunlara rağmen el ele çıktığımız yokuşu düşe kalka inmeye çalışıyorum. Başladığım yerdeki bataklığa dönüyorum. Kabuğuma çekilmeye gidiyorum.
Artık biliyorum, bir gün değiştiğinizde, değişmenize sebep olan kişi geri dönse bile eskisi gibi olamıyorsunuz.
Döneceğinden değil bu sözüm, ölen kalbimin sevemeyeceğinden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder