Seninle ilgili bir şey biliyorum. Kimsenin bilmediği bir şey, senin bile.
Merhamet ve şefkat eksiğin var. Bende huzur buluyorsun. Bunun aşk olduğunu zannediyorsun. Ama ben biliyorum, sen içindeki boşluğu dolduruyorsun, zaman geçiriyorsun. Ruhumdan besleniyor beni yok ediyorsun.
Söyleyemiyorum sana beni sevmediğini. Çünkü farkedişinin ardından gidişine dayanamayacağımı biliyorum.
Bana ait olduğunu sandığın kadar uzaksın aslında. Bilmiyorsun. Söyleyemiyorum. Susuyorum. Her saniye belki sever diye kendimi kandırıp geleceğimi yakıyorum.
Bir gün gelecek, aniden gideceksin. Sen daha bunu bilmiyorsun, anlatamıyorum.
Bir gün bir kadın gelecek, o zaman anlayacaksın ilgiye, aşka sahip olunmadığını, ait olunduğunu. Bir gün anlayacaksın bu işlerin nasıl yürüdüğünü, bir kalbin iki kişiye yetmediğini kalplerin bölüşüldüğünü.
Peki ben şimdi ne yapıyorum? Diz kapaklarımı öpmene, avuç içimi okşayıp yanağına götürmene, saçlarımı koklamana, evin olduğuma inanmana izin veriyorum. Gideceğini bile bile sana ait hissediyorum, bana sahip olmana izin veriyorum.
Kendimi ziyan ettiğimi biliyorumda, senden vazgeçemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder