Bir gün kendini yapayalnız hissedersen şunları söyle kendine;
Evimi içindeki kadınla beraber ateşe verdim. Herşeyi yaktım, yıktım, kül ettim.
Şimdi ne senin dönecek bir evin var, ne de benim enkazını toparlayacak gücüm. Şimdi ne benim bir kalbim var, ne de senin sığınabileceğin bir yuva.
Merak ettiğim bir şey var. Bensiz bir gün bile geçiremeyen adam nasıl bunu yapabildi?
Seni bulduğumda sendeliyordun, tüm yükünü omuzlamıştım. Yüreğimden sana ev yapıp gözüm gibi bakmıştım.
Yürümeye başlar başlamaz yaptığın ilk iş ardında yangınlar bırakıp gitmek oldu. Hemde kim için? Seni o kendinle savaşa sokan kadın için. Hemde ne için? Canını tekrar yakmasına izin vermek için.
Merak ediyorum mutlu musun? Aklına geliyor muyum?
Merak ediyorum o kadın canını yaktığında bana mı koşup geleceksin? Yıkmak için yeni bir ev mi bulacaksın?
Kendi savaş meydanından kaçarken beni savaşlara sokun sen? Hemde seni diriltip diriltip yeniden öldürebilecek kadar acımasız bir kadın için.
Şimdi bende sendeliyorum. Senin kadar şanslı değilim ama. Benim tutunacak bir dalım yok, tüm yükümü sırtlayabilecek biri yok.
Kendimi yapayalnız hisettiğimde şunları söylüyorum kendime;
Evim sandığım yerde tanıdığımı zannettiğim yalancı bir adamla aşık olduğu başka bir kadın varmış. Benim hiç bir zaman bir evim olmamış.
O adam hayallerimi yakmış, yıkmış, kül etmiş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder