Farklı bir boyutta gibiyim. Kendimi bulamıyorum. Kendimle yüzleşmeye çalıştıkça içimdeki karmaşada kayboluyorum.
Benliğimin sende kaldığını sanmıştım. Meğer ben, her şeyden seni sorumlu tutup sadece içimdeki yangını dindirmeye çalışmışım. Ancak canını yakan insanı gerçekten affedebilirsen benliğine kavuşabilirmişsin.
Ben yapmam gereken herşeyi biliyorum. Ama yapmam gereken şeyleri hissedemiyorum. Kendimi senin yerine koyup bir türlü sana hak veremiyorum. Olumlu olamıyorum. Canımı yakışından dersler çıkartamıyorum. Sen olsaydın affeder miydin beni? Ben olsaydım aldatır mıydım seni?
Açtığın yaralar kapanmıyor. Çare sendeyken kendimle yüzleşmem hiç bir işe yaramıyor. Sevemiyorum bir türlü yokluğunu, boşluğunu. Dolduramıyorum acıttığın yerlerimi. Kanattıkların dinmiyor, her gün üzerine daha fazlası yükleniyor. Kendime gelemiyorum. Geçmişimle geleceğimle barışamıyorum. İçimdeki sensizlikle nasıl başa çıkacağımı düşündükçe daha beter oluyorum.
En acısıda ne biliyor musun? Artık gelsende çaresi yok. Artık sevsende bu yaranın kapanacak hali yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder