Ben bu aralar kendime senden şarkılar armağan ediyorum. O burada olsaydı eskisi gibi mutlu olurduk diyorum. Bak, hala saçmalıyorum. O burada olsaydı bana aşklı meşkli şarkılar söylerdi diyorum. Geçici zevklerini geçici telaşlarla dolduruyorum. Ya da öyle zannediyorum.
Saçmalıyorum. Duruyorum. Tutuyorum. Kendimi, gözyaşlarımı, titreyen nefesimi tutuyorum. Hayır, bu sefer içler acısı sözler sarf etmeyeceğim diyorum. Yapamıyorum. Bir kaç saniyede olsa ne güzel yatmıştım omuzunda. Unutamıyorum. Asıl ben özür dilerim.
Haklısın, ben haksızdım. Yani bilirsin, zeki kadındım. Beni sevmediğini anlayamadım. Gerçi çok bir önemi kalmadı ha unuttum ha unutacağım. Söz unutacağım. Öyle bir unutacağım ki artık kalem tutamayacağım. Herşeyi göze aldım. Sen tamamen ruhumu terk et ben bir daha şiir yazmayacağım.
Yinede bu aralar senden bana şarkılar armağan ediyorum. Üstüne birde bağıra bağıra eşlik ediyorum. Sanırım ben deliriyorum. Aklıma geldiğinde, canımı nasıl yaktığını hatırladığımda gözyaşlarımın içinde kahkahalar atıyorum. Aynaya bakıyorum, kendimden ve kendime yapabileceklerimden korkuyorum.
Bittiği gittiğin lafları falan bahane. Biten bir şey yok. Başlamayan bir şey bitmez zaten. En zoruda o değil midir? Arafta kalmak? Ne yoluma gidebilirsin, ne unutabilirsin. Anca böyle unuttum deyip kendini kandırırsın.
Benim artık sana akıtacak gözyaşım kalmadı. Benim artık yenilmişliğimi kabul edip delirmekten başka yapacak birşeyim kalmadı. Nereye gidiyorum bilmiyorum.
Ah canım, attın beni dibi görünmeyen o uçurumdan. Ve ben hala düşüyorum. İnsan uzun zaman boşlukta kaldığı zaman dibinde ne olduğu belirsiz olduğu halde bir an önce ulaşmak istiyor. Aşağısı pembe mi siyah mı bilmiyorum. Merak etmiyorum. Biran önce yere çakılmak istiyorum. Yeter, dayanamıyorum. Bu boşluk bir araf. Bu araf bir boşluk. Ah canım, ittiğin yerde deliriyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder