Şakağıma Ayrılık Dayadın

İnsan hayatı boyunca hep bir şeyi bekler. Birini bekler, bir anı bekler.. Bazen anlaşılmayı, bazen sevilmeyi, bazen kaçmayı, bazen kurtulmayı bekler. Aldığı nefesin kıymetini bilmez. Beklemeye o kadar dalmıştır ki, beklediği anın geldiğini bile fark etmez. Ta ki ölüm gelip onu alana kadar...

 Bir çok insan hayat denizinin kıyısında dolanıp durur. Atlamaya cesaretleri yoktur...

Seninle ben ise tüm külfetine rağmen yeni bir kayık inşa ettik. Denizin ortasına attık kendimizi. Birbirimizin gözlerine öyle daldık ki. Varacağımız yeri unuttuk. Aheste aheste dolanırken birbirimizin gönlünde, yabancılaştık kendimize.

Şakağıma ayrılık dayadın. Her şeyi öyle yakıp yıktın ki, seni bekleyecek bir yerim kalmadı.

Büyük vaziyetlerden ziyade küçük sorunların varoluşu yıpratıyor beni. Keşke gidişini soğuk kanlılıkla karşılayabildiğim o an ki gibi soğuk kalabilseydim. Ama güçlü olmakla aramda küçük sorunlar vardı. Güçlü bir kadın olursam seni kolaylıkla unutabileceğimi biliyordum. Bu yüzden geçmişteki anılarımıza sığınıp kendime acımayı tercih ediyordum. 

Perişan haldeyim. Bende bir fotoğrafın, bir bilekliğin bile yok.. Kendime küçük yaralar sunuyorum. Ve ruhumla hepsini kabul ediyorum. 

Sonumuz ölümün ön seyri gibiydi. 
Sen benim hep beklediğimdin. Yanılmışım..