Bu 'seni unutamama' meselesi artık anılardan, şarkılardan, sokaklardan ibaret değil. Kafamın içindesin. Oradan söküp atamıyorum. Nedenini bilmiyorum, olmuyor. Bir an bile içimden çıkmıyorsun. Unutacağım derken bile seni hatırlıyorum.
Sanki herşey ilk gün ki gibi, sanki dün gitmişsin. Sanki 2yıl geçmemiş.
Yer gök dilsiz olsa yine birşekilde bana seni hatırlatır biliyorum.
Dört duvar sağır olsa ben yine anlatacak tavanlar bulurum biliyorum.
Kimsem kalmasa aynalarla seni konuşurum biliyorum.
Yokluğunu bile seve seve severim.
Benden mantıklı kararlar bekleme, sensizlikte beynim ayaz kesti. Aklım firarda.
Kalbimle bağlantımı kesecek kadar tecrübeli değilim daha. Seni söküp atamıyorum, can çekişe çekişe yaşıyorum.
Herkesin içinde çeşit çeşit çocuklar vardır. Kalpleri kırılınca büyürler. Artık 'sevimli çocuklar' değil, 'bozuk kişiliklerdir'.
İçimdeki neşenin kaybolmamasını, hep gülmemi isterdin. Sonra çocuklarımı katlettin. Bana tırnaklarımı kemirttin. Sonra ağlarken kahkaha atmayı öğrettin. Bana hastalıklı, dengesiz ruhlar bıraktın.
Burası bataklık, belden aşağı vurduğunda farkettim. Çırpındıkca aşağılık yalanlarına batıyorum. Senden önceki kendimi unutuyorum. Sana deliriyorum. Lütfen hatırlat bana.
Gerçek ben nasıl biriydim?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder