Bilmek Yetmiyor

Aklım başımdayken ölemiyorum. Delirmek için elimde bir fırsat varken yaşamayı seçmek zorunda kalıyorum.

Çünkü artık biliyorum, ölüyorum dediğim her an yeniden doğuyordum. Ve bunu geriye baktığımda, daha beterleri başıma geldiğinde ancak fark edebiliyordum.

Aklım başımdayken yok olamıyorum. Düşünmeyi bir kenara bırakıp kendimi hiçliğin ortasına koyamıyorum. Normalde bir insanı düşündürmek öldürmekten daha zorken, ben düşünmekten ölmeye fırsat bulamıyorum.

Fark edebiliyordum.
Acımı kucağıma alıp korkulara sarıldığımda,
Korkak olduğumu yüzüme vurduğumda,
Gerçeklerden kaçmaya çalıştığımda,
Yokluğunu kendime itiraf etmemeye ısrarcı oluşumda,
Ve bunları delirmeye bağlayışımda bile fark ediyordum.

Güçlü olmak istemeyip aslında olduğumu,
Korkak olduğuma kendimi inandırma çabalarımın sonuçsuzluğunu,
Acımın aslında kaybediş değil kendimi buluşum olduğunu anlayabiliyor,
Fark edebiliyordum.
Çünkü canınız yandığında doğruyu bilmek yetmiyor, aynı zamanda anlamak ve hissetmek gerekiyor.