Hiç Bu Kadar Terkedilmemiştim.

Yirmi yıllık hayatım boyunca hiç bu kadar tükenmemiştim. Hiç bu kadar yorulmamış, hiç bu kadar çaresiz kalmamıştım. Ve hiç bu kadar birini aramak isteyip kendimi tutmamıştım.

Biliyorum elimi uzatsam oradasın ama artık bana ait değilsin. Gözümün önündesin ama beni sevdiğini sandığım adam değilsin. Artık elimi uzattığımda dokunmak isteyip dokunamadığım, bir zamanlar canım dediğim, kardeşim annem babam olan adam artık bir yabancı.

Aslında hep yabancıymışta benim haberim yokmuş. Aslında hiç sevmemişte ben görememişim. Ben ilk defa gözleri gülerken yalan söyleyebilen bir adama rastladım. İlk defa sesindeki neşenin yalan olduğunu öğrendim.

Ve şimdi bana ait olmamana rağmen içimden söküp atamıyorum seni. Ne gel diyebiliyorum, ne unutabiliyorum.

Kaç ay geçti hala aklıma geldiğinde pır pır ediyorum. Bazen hayaline dalıp mutlu oluyorum. Çoğu zaman gözlerim doluyor, yaşattıklarını başa sarıp yaşıyorum.

Dedim ya, ben hiç bu kadar çaresiz kalmamıştım. Mesele gurur falan değil, mesele beni sevmiyor olman. Senin için kendinden vazgeçen birini sevmemek nasıl bir duygu canımınardı? 

Sen benim kalbimden öteye geçtin. Vazgeçemiyorum, ölemiyorum ve toparlayamıyorum. 
Ben hiç bu kadar terkedilmemiştim.
Ben hiç bu kadar sevilmemiştim.